Een fout maken kan iedereen. Vervelend maar helaas is het geen perfecte wereld. Het kan het iedereen overkomen. Belangrijk is dan om de gevolgen zoveel mogelijk beperkt te houden. Registratie en traceerbaarheid kunnen dan een belangrijke rol spelen. Hoe beter de traceerbaarheid en hoe gedetailleerder de registratie des te beter kan een gerichte actie genomen worden. Maar wat moet volgens de CE richtlijnen?
CE Richtlijnen
In de nieuwste CE richtlijnen, waaronder de laagspanningsrichtlijn, EMC richtlijn, ErP richtlijn RED richtlijnen de RoHS richtlijn, is traceerbaarheid een belangrijker punt geworden dan in het verleden. Het is belangrijk voor de controlerende instanties om snel non-conforme te kunnen traceren. Zo wordt het makkelijker onveilige producten van de markt te halen.
Is dit nu een nieuwe eis? Nee, dat is het niet maar het is wel anders geworden dan het was. De CE richtlijn zegt overigens niet hoe de fabrikant een en ander moet regelen. De richtlijn zegt alleen wat hij moet regelen. Het is dan aan de fabrikant of importeur om te zorgen dat aan die eisen wordt voldaan.
Wat moet volgens de CE richtlijnen?
Naam en adres
Als eerste moet de naam en het adres van de fabrikant worden vermeld op het product. Indien hij gebruik maakt van een importeur om de goederen binnen de Unie te krijgen moet ook de naam en adres van de importeur op het product vermeld worden. Dat laatste is nieuw want dat hoefde in de vorige versies van de richtlijnen nog niet. Let op want met het adres wordt het straatadres bedoeld. Een www adres is niet voldoende het moet een fysiek adres zijn. Ook een postbus is niet voldoende.
Het is toegestaan om aan te geven wie de fabrikant is en wie de importeur. Dit is geen vereiste. De wetgever gaat ervan uit dat dat af te leiden is. Dat scheelt weer in tekst. Normaal moet je informatie die aan de veiligheid gerelateerd is vermelden in de taal van het land waarin het product wordt verkocht. Dat betekend voor veel producten dat ruim 20 talen vermeld zouden moeten worden. Gelukkig hoeft dat dus niet. De leestekens moeten overigens wel begrijpbaar zijn. Daarmee wordt een Chinese tekst bijvoorbeeld uitgesloten. Een tekst in het Duits vermelden, wie bijvoorbeeld de importeur is, is toegestaan.
Dus de fabrikant vermeld zijn naam, handelsnaam/merk en contactadres.
De importeur vermeld ook zijn naam, handelsnaam/merk en contactadres.
Contactadres
Met het adres wordt één centraal contactadres bedoeld. Dat hoeft dus niet noodzakelijkerwijs de fabriek te zijn. Het mag ook het kantoor van de klantenservice zijn of een verkoopkantoor. Ook mag de fabrikant het adres van zijn gemachtigde in de unie vermelden.
Dit adres hoeft ook niet voor alle producten hetzelfde te zijn. Wel voor dat ene specifieke type overigens. Dus verkoop je bijvoorbeeld kantoorverlichting en straatverlichting en heb je daarvoor verschillende kantoren zou je daar dus verschillende adressen mogen vermelden. Echter voor een type straatverlichting moet het binnen de gehele geproduceerde reeks hetzelfde zijn.
Fabrikant naam niet vermeld?
Op zich is dat niet heel bezwaarlijk. Wat de importeur zich dan wel moet beseffen is dat hij vanaf dan als fabrikant wordt aangezien met de daarbij behorende verantwoordelijkheden.
Identificatie
De fabrikant is verantwoordelijk voor het identificeerbaar maken van zijn producten middels een type, partij of modelnummer. De marktdeelnemer moet middels zijn administratie aantoonbaar kunnen maken waar het product is gekocht, en aan wie hij het heeft verkocht. Dat geldt overigens weer niet voor leveringen aan consumenten. Wel voor de rest van de waardeketen. De CE richtlijn heeft uitdrukkelijk de consument niet als marktdeelnemer aangemerkt maar alle andere wel. Die moeten dan ook allemaal een juiste administratie bijhouden.
Ook deze administratie moet weer gedurende 10 jaar na verkoop van het laatste exemplaar worden bewaard. De autoriteiten mogen deze administratie tot die termijn opvragen. Dan moet dat ter beschikking worden gesteld aan de controlerende instanties.
Uitzondering op het aanbrengen van de identificatie
Er bestaan uitzonderingen op de verplichting de identificatie aan te brengen op het product. En helaas een esthetische reden is niet voldoende. Als het product te klein is bijvoorbeeld mag de identificatie op de verpakking worden aangebracht of in eventuele documentatie. In de verlichtingsindustrie zullen we dit dus niet snel tegenkomen. In verreweg de meeste gevallen kan er wel een identificatie op het product worden aangebracht.
Als een onderdeel dus CE plichtig is, bijvoorbeeld de driver, dan moet die de identificatie op zich dragen. Mocht er dan wat mis zijn kunnen de autoriteiten het spoor terug volgen naar de fabrikant van die serie of dat type driver en dan daar weer de markt in gaan en de armaturen die identificeren die in de markt zijn waarin die drivers zijn toegepast.
Het is dus verstandig om die administratie goed op orde te hebben. Zeker als je als armaturen fabrikant 1 type driver gebruikt in meerdere typen armaturen. Het zou toch vervelend zijn als je uiteindelijk alle producten moet terugroepen omdat je niet kunt aantonen in welke producten een driver zit die onveilig is.
Conclusie
Samenvattend kunnen we stellen dat hoe beter de en gedetailleerder een registratie plaatsvindt des te beter en sneller zijn non-conforme producten te traceren. De CE Richtlijnen geven maximale vrijheid in het bewerkstelligen van de registratie. Het zal de kosten van een non-conformiteit beperken aangezien heel gericht de non-conforme producten uit de markt kunnen worden teruggehaald waar als de autoriteiten dit moeten doen ze niet zo fijnmazig te werk zullen gaan.
Middels een goede implementatie van software is het tegenwoordig dan ook niet meer zo moeilijk om een dergelijke registratie goed op orde te hebben.